Stukjes

 Hulde 

Natuurlijk zijn ook wij gebukt gegaan onder dreigende vooruitzichten, hebben wij in angst geleefd voor ‘steeds minder in en steeds meer uit’, als het om onze schamele buidel gaat.

Maar dit is nu voorbij, vrienden.

In huis klinken jubeltonen en slingers hangen overal. Wij hebben onze commensaal aan de deur gezet en wij hebben onze stille, aan de keukentafel zakjesplakkende bijverdienste lachend opgezegd. Wij delen weer uit, een fooitje hier, een aalmoes daar.

Wat is gebeurd?

Ons hogelijk gerespecteerde pensioenfonds, Zorg en Welzijn -  nomen est omen – heeft in een door naastenliefde ingegeven coulante beschouwing van haar financiële positie gemeend haar leden, waaronder wij, een verhoging van de maandelijkse uitkering toe te kennen van zegge en schrijve 13 euro en 18 cent. Na jaren te zijn gekort weten wij haast niet wat ons overkomt, dus roepen wij maar: hulde, hulde. Wij jubelen sindsdien, want onze zorgen zijn voorbij. Het leven lacht ons weer toe en wij geloven dat alles weer mogelijk is.

Onze eveneens gepensioneerde buurman Cees, een gevoelig type en een virtuoos taalkunstenaar, viel eenzelfde geluk ten deel. Hij had precies dezelfde gevoelens als wij, alleen formuleerde hij het met wat andere woorden: Rop maar in je steet.